नेपालका कम्युनिष्ट :  हिजो र आज

 

संघर्षपूर्ण तर गौरवशाली थिए ती दिन । झापा,हर्रेबर्रे,छिन्ताँग आन्दोलनमा संलग्न भएवापत कालकोठरीमा थुनिएका राजनैतिक आस्थाका बन्दीहरुको हातबाट दशैँमा टिका लगाउनुलाई पुण्यकर्म मानिन्थ्यो,बरु आफ्नै दिदी बहिनीले साँझ मात्र टिका लगाइदिने अवसर पाउँथे,रगतको नाताभन्दा बर्गीय प्रेम नै चोखो र अमर हुन्छ भनिन्थ्यो । रातभर देउसी-भैलो खेलेर संगठनका निम्ति कोष जुटाइन्थ्यो । आफू कुभिण्डो र इस्कुस खाएर नेताका निम्ति खसी र लोकल कुखुराको जोगाड गरिन्थ्यो । समग्रमा बलिदानमा पछि पर्नभन्दा समाज परिवर्तनको महायज्ञमा मर्न मन पराइन्थ्यो ।
बिस्तारै समय बदलियो,सोच,समाज र संस्कार पनि फेरिए । १० रुपैयाँ प्लेटको मम: खान गोजीमा पैसो टाट भएका नेताहरुले दशैंमा घरमै ताँती लगाएर कार्यकर्ता र ब्यापारीलाई अनेक लेबलका नानाभाँति पिलाउन सक्ने भए । कार्यकर्ताले त्यही सिको टिपे,नेताको नाम बेचेर बिचौलियाहरु महलका मालिक बने,नेताले तिनैलाई धाप मारिदिए,बहुबिबाह,करणी,काइते-किर्तेलाई समेत कार्वाहीको बिषय बनाउन छाडियो ।
यो त भयो हामीले हिंडेको पुरानो बाटो,अहिले छाडेको पाटोको प्रसँग तर,
अवसर आउँदा र मौक़ा पाउँदा मैं हुँ भन्ने राता क्रान्तिकारीहरुले पनि बिक्रितिमा अग्रगामी छलाँग हानेको यिनै आँखाले देखियो-कत्ति पनि चित्त बुझेन,यसैले जे देखियो त्यही लेखियो । रिसानी भए माफ़,मन परे लेख्नोस् जवाफ !